De relatie tussen de bijna honderdjarige Enny en haar dochter Tascha wordt gedomineerd door de dood van Enny's eerste dochters in Auschwitz. Enny, begin jaren vijftig met haar tweede man en de jonge Tascha verhuisd naar New York, verwijt Tascha nog dagelijks gebrek aan begrip voor haar lijden. Een boodschap die bovendien niet alleen bedoeld lijkt voor haar dochter. Want ook de buitenwereld mag weten hoe Tascha onder zou doen voor de doden; 'mijn engeltjes', zoals Enny Glenda en Myrna liefkozend blijft noemen, en van wie alleen nog de zwijgende filmbeelden bestaan die in een koffer de oorlog zijn doorgekomen. Ook Tascha's leven, in 1946 geboren in Amsterdam uit het tweede huwelijk van Enny, lijkt beheerst door het verleden. Het vertrek uit Amsterdam, een eenzame schooltijd in New York, Enny's bemoeienissen met haar liefdesleven die uitmondden in haar huwelijk met de manisch-depressieve Steve; het is allemaal gevolg van haar moeders ongeluk. Zelfs na Enny's overlijden blijft Tascha's dagelijkse leven doordrongen van haar moeder. Zowel in de frustraties als in het verlangen dichtbij haar moeder te kunnen blijven. Ze omringt zich met haar moeders spullen, draagt lang haar om de gelijkenis met haar moeder niet te verliezen. In een ingetogen, onsentimenteel portret van zijn New Yorkse stieffamilie ontvouwt filmmaker Marco Niemeijer geleidelijk de schrijnende en verstikkende werking van het oorlogstrauma over de generaties.