Parijs, juli 2012: de presentatie van de nieuwe haute-couturecollectie van het modehuis Dior. Terwijl Hollywoodsterren Sharon Stone en Marion Cotillard worden ontvangen en de gevreesde modejournalist Anna Wintour haar plaats op de eerste rij inneemt, krijgt modeontwerper Raf Simons op het dak van het gebouw een peptalk. De jongen uit het Belgische Neerpelt is zijn zenuwen niet meer de baas. Hij vreest dat de première van zijn eerste collectie zal mislukken. De tranen staan hem in de ogen. Het is een ontroerende scène uit de documentaire Dior et moi, waarin Raf Simons is gefilmd vanaf zijn aanstelling bij het befaamde modehuis tot aan zijn eerste show, acht weken later. Het is de verdienste van de Franse regisseur Frédéric Tcheng dat hij zo dicht op de huid van Simons heeft weten te komen, want de modeontwerper staat niet graag in de schijnwerpers. Dat heeft hij gemeen met de oprichter van het befaamde modehuis, Christian Dior. In de film wordt een parallel getrokken tussen hem en Raf Simons, aan de hand van de memoires van Dior. Hieruit blijkt dat zij beiden onder enorme druk stonden. Al direct bij zijn aanstelling belandt Simons in een snelkookpan. Hij heeft nooit eerder haute couture ontworpen en vanaf dag één voelt hij de krappe deadline. Dat hij het Frans nog niet goed machtig is, werkt niet in zijn voordeel, ook omdat hij een man is van de dialoog. Hij laat zich liever "Raf" noemen dan 'Monsieur Simons', iets wat ze niet gewend zijn bij het hiërarchische Dior. Frédéric Tcheng realiseert met Diot et moi een zeer persoonlijk portret van de ontwerper, waar modeliefhebbers eerder in de bioscoop al van smulden. De lat lag hoog voor Simons, maar hij wist de verwachtingen meer dan in te lossen, want zijn eerste show werd zeer positief ontvangen. Dat wist hij toen nog niet, daar op het dak, vlak voor aanvang. Dat hij drie jaar later zijn ontslag zou nemen bij Dior ook niet.