Filmmaker Frans Bromet kijkt met zijn zus Carla naar de vele ruzies die zich in hun familie hebben afgespeeld. Eén vete, die na de Tweede Wereldoorlog aan de joodse kant van zijn familie is ontstaan, is nog steeds niet opgehelderd en bijgelegd. Terwijl Bromet in Israël de oorsprong van het familieconflict ontrafelt, ontdekt hij overeenkomsten tussen zijn ruziënde familieleden en het Israëlisch-Palestijns conflict. Als een klein misverstand al leidt tot een lang slepende ruzie in zijn eigen familie, kunnen de grote problemen in het Midden-Oosten dan wel ooit worden opgelost? Bromet ontdekt dat tante Annie, inmiddels ver in de negentig, 'aliya' heeft gedaan: ze is geëmigreerd naar Israël. In de hoop antwoorden te krijgen zoekt hij haar op. Tot zijn verrassing ontdekt hij dat hij meer familieleden in Israël heeft. De kleinzonen van tante Annie, Simon en Jacob en hun kinderen, hebben ook aliya gedaan. Simon woont in Jeruzalem, Jacob in een settlement op de Westbank. Naast verschillende ooggetuigen in Nederland worden zijn achterneven Simon en Jacob belangrijke sleutels in Bromet's zoektocht. Langzaam wordt duidelijker wat er is gebeurd. Alles speelt zich af rondom de verbandstoffenfabriek van Jacques, die de oorlog niet heeft overleeft. Na de deportatie in 1943 van Jacques en Annie naar het concentratiekamp Auschwitz, neemt Bromet’s vader Ben de verbandstoffenfabriek van zijn broer over. Annie overleeft Auschwitz, komt terug en eist het eigendom van de verbandstoffenfabriek op tot groot ongenoegen van Bromet's vader. Maar of dat de aanleiding is voor de familievete blijft de vraag. In Israël maakt Frans kennis met een aantal andere Nederlandse joden die net als tante Annie, Simon en Jacob aliya hebben gedaan. De meesten voelen zich ondanks de vele bedreigingen veiliger in Israël dan in Europa. In de hem typerende stijl vraagt Bromet waarom ze Nederland wilden verlaten voor een land met zoveel dreiging en geweld. En hoe kijken ze aan tegen de politieke rol van Israël in de Palestijnse kwestie? Is de internationale kritiek terecht of moet de beeldvorming worden genuanceerd? Ondanks dat ze Israël zien als Het Beloofde Land waar ze zich veilig voelen en zelfs bereid zijn voor te sterven, hoopt iedereen nog steeds op vrede. Ten aanzien van de familievete maken Simon en Jacob duidelijk dat zij helemaal niet geïnteresseerd zijn in de precieze gang van zaken. Het belangrijkste is dat zij Bromet als familielid hebben kunnen ontmoeten en dat zij zich niet hebben laten frustreren door vervelende gebeurtenissen in het verleden. Is dat niet de beste manier om een vastgelopen conflict te lijf te gaan? Zouden zij daarmee een voorbeeld kunnen zijn voor de oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict?