In 2014 nemen Jacomien en Paul de moeilijkste en verdrietigste beslissing van hun leven. Hun zoon Daan, op dat moment twaalf jaar oud, moet het huis uit. Jacomien wilde de intensieve zorg voor hun meervoudig gehandicapte zoon graag volhouden tot rond zijn achttiende jaar. "Omdat we vinden dat een kind thuis hoort bij zijn ouders, maar onze trukendoos is leeg. Als de één niet meer kon, sleepte de ander hem erdoorheen, maar opeens konden we allebei niet meer. We waren zo moe." Filmmaakster Nan Rosens volgde Jacomien en Paul twee jaar lang tijdens hun zoektocht naar een geschikt vervangend thuis voor Daan. Daan werd gezond geboren, maar kreeg als baby een hersenbloeding. Als gevolg daarvan is hij spastisch, zit hij in een rolstoel, ziet hij slecht, spreekt mondjesmaat, heeft epilepsie en een verstandelijk vermogen van een kind van drie. Met vallen en opstaan, inventiviteit en humor lukte het Jacomien en Paul het gezin bij elkaar te houden. De documentaire laat hun hobbelige en emotionele tocht zien, op een flinterdun laagje van hun laatste krachten. Waarmee worstelen Daans ouders nu zij hun kwetsbare "driejarige" uit huis plaatsen? Wat willen ze voor hem en kunnen zij dat ook vinden? En hoe reageert Daan zelf? Daan is vroeg begonnen met puberen, wat gepaard gaat met vervelend, negatief gedrag, onrust en boosheid. De aandacht die hij daarmee opeist gaat ook ten koste van zijn jongere broertje Gijs. Het zorgbudget voor Daan is door dit kabinet gekort met 3000 euro per jaar, wat betekent dat er 150 uur ondersteuning van begeleiders thuis wegvalt. Uren die Daans ouders dus nu zelf maken. Het evenwicht thuis raakt weg, de grens is bereikt. Jacomien: "We stelden ons de vraag: Mag de zorg voor één gezinslid ten koste gaan van vier mensen? Het pijnlijke antwoord was: nee." Maar het voelt alsof ze hun kind afstaan. Als de beslissing eenmaal is genomen, zou je zeggen dat het probleem is opgelost. Maar niets is minder waar.