De 21-jarige Claude Kiambe is groot, in alles. Zittend tegenover hem vallen zijn grote handen op, zijn grote voorkomen en vooral: zijn aanstekelijke enthousiasme. Knap voor iemand die op zijn negende van Congo naar Nederland vluchtte en anderhalf jaar lang in een asielzoekerscentrum verbleef. Claude heeft er bewust voor gekozen deze heftige periode niet in zware songs te vatten. “Ik wil graag een boodschap overbrengen in mijn nummers, maar zonder dat het te somber of confronterend wordt. Omdat ik zelf niet veel kracht haal uit trieste liedjes.”

Heb je zin in het Eurovisie Songfestival?

“Ja, heel veel. We hebben een groepsapp met alle deelnemers en daarin hangt een vriendschappelijke sfeer. Er is totaal geen concurrentie tussen de artiesten. Het is juist heel gezellig, iedereen appt leuk met elkaar. Of ik zenuwachtig ben? Ergens wel, maar ik heb er meer zin in dan dat ik het spannend vind. Er kijken straks ongeveer 160 miljoen mensen, het blijft het grootste podium van Europa. Ik kan goed omgaan met die druk, ook omdat 160 miljoen zo’n bizar groot aantal is dat ik me er geen voorstelling van kan maken. Het enige wat ik kan doen, is me heel goed voorbereiden. Ik doe allerlei oefeningen met een stemcoach. En ik zing C’est La Vie heel vaak, zodat ik precies weet hoe ik het moet brengen.”

Wie en wat neem je mee naar Zwitserland?

“Mijn moeder, zussen en vrienden waren aanwezig tijdens de halve finale, maar gaan de finale lekker thuis kijken. Zaterdagavond is alleen mijn begeleidingsband aanwezig, want ik denk dat die dag helemaal chaotisch wordt. Of er ook een geliefde meegaat? Nee, ik heb nog geen vriendin; muziek is mijn grote liefde.

Wat spullen betreft: Ik was laatst op een vliegveld en zag in een winkel allerlei knuffels. Ik besefte hoe leuk het is om veel waarde aan zoiets te hechten, dat het een geluksbrenger wordt. Ik heb er even aan gedacht er eentje te kopen, maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Ik heb ik twee foto’s meegenomen. Eentje van mijn familie en eentje van mijn vrienden."

Stien is een goede vriendin van je. Heeft ze je nog tips gegeven?

“Het is zo fijn dat Stien dit ook allemaal heeft meegemaakt, zodat ik met haar kan praten over hoe zij het heeft ervaren. We waren al bevriend voordat het Songfestival op mijn pad kwam. Een van haar eerste appjes aan mij was zelfs: ‘Weet je wat jij zou moeten doen? Meedoen aan het Songfestival!’

We lunchen vaak samen en dan hebben we het over van alles. En nu natuurlijk veel over het Songfestival. Haar belangrijkste tip was: laat het allemaal over je heen komen. Niemand kan je echt vertellen wat je te wachten staat, omdat het zo’n gekkenhuis is. Ga er gewoon ontspannen in.”

Je doet mee met ‘C’est la vie’. Wat is de boodschap die je met het nummer wil uitdragen?

“Dat er soms dingen gebeuren die je niet in de hand hebt. En dat je daardoor van slag kan raken, maar dat je dan moet beseffen dat er zoveel andere dingen zijn die wél goed gaan. Dus hup, schouders eronder en denken: C’est la vie; zo is het leven. Mijn moeder gaf me die boodschap mee. Toen C’est La Vie een dag te vroeg was uitgelekt, baalde ik daar enorm van, omdat ik zelf het tijdstip wilde bepalen dat het uitkwam. Op een gegeven moment dwong ik mezelf om het in perspectief te zien. Ja, het is jammer dat het is gebeurd, maar er zijn zoveel meer dingen waar ik dankbaar voor mag zijn. Het feit dat ik gezond ben. Dat ik kan ademen, kan lopen, kan eten en drinken. En ik putte ook kracht uit het feit dat de reacties op het nummer positief waren.”

De liedjes op je album Parler Français zijn allemaal een mix van Frans en Nederlands. In C’est La Vie zing je in het Engels en Frans. Een bewuste keuze?

“Op het Songfestivalpodium wil ik zo veel mogelijk mensen bereiken met de boodschap van het nummer, vandaar dat ik het Frans en het Engels zing. Frans is mijn moedertaal, daar kan ik me het best in uiten. En Engels is de taal die zowat de hele wereld begrijpt. Ik heb ook expres ‘lalalala’ in het refrein gezet. Je verbindt mensen met een lied door een lekkere, universele meezinger te maken. Van jong tot oud, iedereen snapt ‘lalalala’. We spreken niet dezelfde taal, maar dit kunnen we wel allemaal samen zingen.”

Zijn er nummers van andere deelnemers die je goed vindt?

“Espresso Macchiato van Estland vind ik een geweldig nummer. Zanger Tommy Cash beweegt er heel grappig op. En Oostenrijk met Wasted Love is top. Het begint rustig en op een gegeven moment komt er een goede beat in. Namens Frankrijk zingt Louane Maman, een heel mooi, gevoelig nummer.”

Kan je ook extreme nummers waarderen?

“Tot op zekere hoogte. Ik ben gelovig, en soms kan iets haast satanisch overkomen. Ik zag laatst de Finse band Lordi, die in 2006 won met Hard Rock Hallelujah. Ze kleden zich als monsters, heel sinister. Dat vind ik heftig, daar heb ik geen klik mee. Hoewel ik het wel mooi vind dat ze hun artistieke vrijheid gebruiken om zich te kleden hoe ze willen en om te zingen waarover ze willen zingen.”

Heb je een favoriet songfestivalnummer aller tijden?

“‘Ne partez pas sans moi’ van Celine Dion, uit 1988. Hoe jong ze daar is, hoe mooi ze zingt… Ik vind Celine Dion gewoon geweldig. Wat Nederlandse inzendingen betreft is De Diepte van S10 mijn favoriet. Ik hoorde het voor het eerst in de auto, ik kende Stien nog niet, maar ik had gelijk zo’n klik met dat nummer. Het is zo gevoelig, zo persoonlijk. Het slokt je echt op. Alle complimenten en eer aan Stien. ‘De diepte’ is een nummer dat ik nog steeds vaak zing.”

Het Eurovisie Songfestival zie je donderdag 15 en zaterdag 17 mei 2025 om 21:00 uur live bij AVROTROS op NPO 1. Niets missen? Houd onze pagina dan in de gaten.

Lees hier alles over