Muhi zingt Joodse liedjes en telt in het Arabisch. De Palestijnse jongen woont al praktisch zijn hele jonge leven in een Israëlisch ziekenhuis, waar hij als baby terechtkwam met een ernstige auto-immuunziekte. Om zijn leven te redden, amputeerden de artsen zijn armen en benen. Vanwege de ontoereikende gezondheidszorg in Gaza kon Muhi na de operatie niet meer terug naar huis, en zijn grootvader besloot bij hem te blijven. Vier jaar lang volgen de camera's de twee van zeer nabij, tot aan Muhi's zevende verjaardag. We zijn getuige van alle belangrijke momenten in hun leven, dat zich afspeelt in en om het ziekenhuis. De beelden tonen, als vanzelfsprekend, de waanzin van de Palestijns-Israëlische situatie: bezoekjes van familie vergen maanden van voorbereiding om op het laatste moment niet door te gaan, omdat de reis stokt bij een van de checkpoints bijvoorbeeld. Maar Muhi laat zich zelden uit het veld slaan. Hij verovert blijmoedig de harten van Joden én Palestijnen, ook al laat hij er geen misverstand over bestaan: "Ik ben geen Jood, ik ben een Arabier!"