Tekst: Carmen Fernald

Danny Ghosen was vijftien jaar toen hij samen met zijn ouders en zusjes de burgeroorlog in Libanon ontvluchtte. Ze kwamen naar Nederland waar hij de eerste jaren moeilijk zijn draai kon vinden. “Mijn ouders hebben ons nooit gevraagd of we het goed vonden om naar Nederland te gaan als vluchteling. We moesten gewoon mee.”

Welke vragen wil je met deze serie te stellen?
“Ik wil laten zien hoe de situatie vroeger was en hoe het nu is om in Libanon te wonen. En ook wat er van mij terechtgekomen was als ik daar zou zijn gebleven. Daarom heb ik met verschillende mensen van mijn leeftijd gesproken. Bijvoorbeeld Aboud. Doordat het financieel niet zo goed gaat in Libanon, is hij taxichauffeur geworden en ik zat toevallig een keer bij hem in de auto. Hij is net zo oud als ik, heeft drie kinderen die hij kan onderhouden. Hij werkt zich suf om een beetje geld te verdienen.”

Wat wil je laten zien door het verhaal van deze taxichauffeur?
“Ik ben gevlucht tijdens de burgeroorlog. En in Nederland heb ik, al is het met een paar jaar vertraging, mijn school kunnen afmaken. Aboud heeft door de oorlog die kans niet gekregen en wat is er van hem terechtgekomen? Helemaal niks. Als je met hem praat dan zie je dat zijn ziel geknakt is en dat hij geen vertrouwen heeft in de toekomst.”

Welke persoonlijke herinneringen aan het leven in Libanon kwamen bij jou terug bij het maken van deze serie?
“Je had midden in Beiroet een groene lijn waar veel beschietingen waren. Als je daar liep werd je gewoon doodgeschoten. We waren aan het filmen in een falafelzaak en kwamen een man tegen die daar op mensen heeft geschoten. Tijdens onze tweede ontmoeting vertelde hij over zijn jeugd en wat hij tijdens de burgeroorlog had meegemaakt en hij brak gewoon. Door zijn verhaal ging ik ook helemaal kapot van binnen. De pijn en het verdriet neem je gewoon altijd met je mee.”

Met welke blik kijk je nu naar Libanon?
“Libanon is een heel divers land met heel veel verschillende religieuze groepen die continue strijden om de macht. Daarom heet de serie ook De slag om Libanon. We laten bijvoorbeeld ook zien hoe de politiek en religie, die vaak hand in hand gaan in Libanon, geïnfiltreerd zijn in de sport. Basketbal is een grote sport in Libanon en veel clubs horen bij een politieke partij. Je moet het zo zien dat Ajax van de VVD is, Feyenoord van het CDA en FC Zwolle van de PVV, dat is toch heel gek? De burgeroorlog die vroeger werd uitgevochten in de straten wordt nu uitgevochten tijdens een basketbalwedstrijd die iedere keer kan uitlopen op een vechtpartij waarbij de politie moet ingrijpen. Ongelofelijk en verschrikkelijk om te zien. Zo verdeeld is het land.”

Het lijkt me dat zo’n serie je ook persoonlijk raakt?
”Het raakt met zeker persoonlijk omdat ik me nog steeds in Nederland niet 100 procent thuis voel. Ik stel me daarom ook echt de vraag of ik zou kunnen terugkeren. Want het is toch mijn geboorteland, het eten is zo lekker, het weer is prachtig, de mensen zijn ook echt heel lief en leuk.”

Is het een serieuze gedachte om terug te gaan of is het meer een sluimerend verlangen?
“Je verlangt naar iets, maar uiteindelijk zou je het ook echt wel willen. Ik luister heel veel Libanese muziek en dan denk ik shit, het was zo mooi toen. Veertien jaar nadat we naar Nederland kwamen ben ik voor het eerst alleen teruggegaan. Ik dacht toen echt dat ik mijn leven daar gewoon weer zou kunnen oppakken. Maar de voorstelling die ik in mijn hoofd had gemaakt kwam helemaal niet meer overeen met de realiteit. Mijn vrienden van vroeger waren veranderd en ik ook. Zij waren allemaal getrouwd en hadden kinderen of waren zelf het land ontvlucht. Het verschil kwam zo hard aan. Na tien minuten waren we gewoon uitgepraat omdat onze levens zo ver uit elkaar lagen. Na een week ben ik weer gevlucht uit Libanon. Terug in Nederland was ik een droom armer en een illusie rijker.”

De slag om Libanon | woensdag | NPO2 | NTR | 20.25