Virginio brengt zijn dagen door met het zwerven over de verschroeide hoogvlakte van het Andesgebergte in Bolivia, terwijl hij zijn kudde pluizige lama’s laat grazen. Hij en zijn vrouw Sisa wonen hier samen in een bescheiden huisje. Het is Sisa’s taak om water te halen, maar er valt al tijden geen regen meer in de regio en de sneeuw laat zich niet meer op de bergtoppen zien. De dorpsbron is inmiddels opgedroogd en de kleinzoon van het paar wil hen naar de stad halen. Maar wat hij niet begrijpt, is dat de vraag voor Virginio en Sisa niet is waar te leven, maar waar te sterven. Als zij weg gaan zal er niemand meer in de familie zijn om de inheemse Quechua-taal te spreken of hun manier van leven te leven.