Weg

Na de eerste helft gespeeld te hebben van Moulin Rouge the musical, ben ik op weg naar mijn kleedkamer. Daar zit Herald. Ik schrik en weet gelijk genoeg. Mijn vader is niet meer, het verdriet en ongeloof wisselen elkaar af. Je weet dat die gevreesde dag ooit komt. En ook al waren de laatste jaren zwaar, je echt voorbereiden is onmogelijk. Die middag heb ik hem nog in zijn stoel geholpen en voor het laatst gedag gezegd. Een paar uur later zie ik hem, met de hand van mijn moeder stevig vast. Overleden.

Bij het rijden naar de woning van mijn ouders weet ik dat mijn vader niet meer thuis is. Regelen en troosten, je komt in een soort trans. Rouwkaarten, wanneer de crematie? Wat wél en wat juist niet? Gelukkig had ik daar met mijn pa over gesproken en kijkt hij in mijn gedachte steeds mee. Hij knikt trots en rustig naar de dingen die zijn vrouw, kinderen en nabestaanden besluiten. Ondanks alles ga ik door met werken, het geeft me gek genoeg kracht en steun. Iedereen rouwt anders, leer ik uit een podcast over rouwen. Jij bepaalt zelf het tempo van de afleiding en je verdriet.

In de middag maak ik een mooie fotocompilatie van het leven van mijn vader en in de avond zit ik bij de opnames van The masked singer. Het contrast kan niet groter zijn, maar ik hou me goed. Dan schrijf ik de persoonlijke dingen die ik mijn pa wil zeggen tijdens de uitvaart. De woorden komen vanzelf en ik lees ze voor aan mijn vrienden. Gek dat ik dat gewoon kan zonder dat ik na elke zin naar adem moet happen. Op die bewuste dag regel ik op het nippertje nog een andere USB-stick die de fotocompilatie kan afspelen. De oude USB hapert, komt goed, ik regel het! Allemaal afleiding voor het grote verdriet. Dan lees ik tijdens de uitvaart mijn laatste woorden voor. Lieve Pa… En net als ik begin te praten, is mijn kracht weg. Mijn stem is weg, ik hap naar lucht en daar is het grote verdriet. Het besef dat mijn vader, die mij letterlijk en figuurlijk de weg wees, weg is. Maar hij is nooit uit mijn hart. Pa, ik hou van je!