Een van de hoofdpersonen in de animatiefilm J’ai perdu mon corps is een afgehakte hand. Aan het begin van de film is te zien hoe de hand tot leven komt in een ziekenhuis in Parijs.

J'ai perdu mon corps

Eerst nog onwennig, struikelend, maar al snel beweegt hij soepeltjes en weet hij te ontsnappen. Eenmaal buiten gaat de hand op zoek naar zijn lichaam.

Dat lichaam is Naoufel, een jonge pizzakoerier. Als hij bij een rampzalig verlopen bezorgklusje Gabrielle ontmoet, ziet hij haar als een uitweg uit zijn ongelukkige leven.

Naoufel woont in J'ai perdu mon corps samen met zijn oudere broer en zijn oom. Het is een huishouden waar geen plaats lijkt voor zijn zachtaardigheid.

Naarmate de hand dichter bij zijn lichaam komt, wordt via Naoufels verhaal duidelijk hoe hij dat lichaam is verloren. Dat levert een prachtig getekende, soms dromerige animatiefilm voor volwassenen op waarin liefde, verlies en rouw de belangrijkste thema’s zijn.

Jérémy Clapin

Regisseur Jérémy Clapin bedacht J'ai perdu mon corps niet zelf. De film is gebaseerd op het boek Happy hand van Guillaume Laurant. 

Clapin paste het verhaal wel hier en daar aan. In het boek neemt Laurant de lezer mee in de gedachten van de hand.

Voor de film schrapte de regisseur dat. Hij vondt dat de hand beter werkte als stil personage.

Dat werkte: zijn film werd genomineerd voor de Oscar voor beste animatiefilm. Ook is J'ai perdu mon corps de eerste animatiefilm die tijdens het filmfestival van Cannes de grote prijs van de filmkritiek won.