Een verlangen naar die tijd dat je op een vaste avond met het hele gezin klaarzit voor dat ene, onmisbare programma. De tijd van Domino Day, Te Land, Te Zee en in de Lucht en de Mini-Playbackshow. Veel van deze iconische formats zijn geruisloos van de buis verdwenen. Hoog tijd voor een ode aan de programma's die wat ons betreft per direct een comeback mogen maken.

De opkomst en ondergang van een tv-genre, de pokerhype

Herinner je je de late avonden op RTL 7 nog? Rond 2010 was poker niet weg te denken van de televisie. Programma's als Poker After Dark en de World Poker Tour brachten de spanning en psychologie van het kaartspel naar de Nederlandse huiskamers. We keken gefascineerd naar de ondoorgrondelijke gezichten van de pro's, de gigantische potten met geld en de geniale blufs. Het was een genre dat perfect paste bij de opkomst van een meer strategische en competitieve vorm van entertainment.

Deze programma's zijn inmiddels volledig van de lineaire televisie verdwenen. Deels omdat de hype overwaaide, maar vooral omdat de actie zich heeft verplaatst naar het internet. De liefhebber van toen hoeft echter niet te treuren. De spanning van toen is nu 24/7 beschikbaar in een veel interactievere vorm. Voor wie zich weer eens wil onderdompelen in de wereld van strategie en spanning, is het vinden van het beste online casino een logische volgende stap. Daar vind je niet alleen pokerspellen, maar ook een heel universum aan andere uitdagingen die de adrenaline van toen weer doen herleven.

Groot, groter, grootst, het tijdperk van de megashows

Vóór de pokerhype was er een ander fenomeen dat miljoenen kijkers aan de buis kluisterde: Domino Day. De spanning van die ene wankele steen, de collectieve zucht van verlichting als een complex bouwwerk succesvol omviel; het was evenemententelevisie van de bovenste plank. Het was een jaarlijks terugkerend ritueel waarbij het hele land meeleefde. Hoewel er recent nog een poging is gedaan om het format nieuw leven in te blazen, heeft niets de magie van het origineel ooit kunnen evenaren.

Een ander programma dat schreeuwt om een comeback is Spel Zonder Grenzen. Het idee was even simpel als geniaal: teams uit verschillende Europese landen die het tegen elkaar opnemen in bizarre, vaak hilarische spellen. Denk aan mannen in sumopakken die over een gladde baan moeten rennen. Het was een soort Olympische Spelen voor de amateur, vol met nationaal chauvinisme en pure, onvervalste lol.

Liefde en leed in spelshowvorm

Vergeten we bijna de gouden eeuw van de relatiespelshows. Programma's als Love Letters van Linda de Mol, waarin verloofde stellen streden om een compleet verzorgde bruiloft die live op tv werd voltrokken. De spanning van de finale, de jurken, de hele ceremonie; het was een sprookje waar heel Nederland voor thuisbleef.

En wat te denken van Ron's Honeymoonquiz? Pasgetrouwde stellen werden onderworpen aan de meest vermakelijke en soms tenenkrommende spellen. Het hoogtepunt was natuurlijk de gevreesde 'Soepbak', waarbij de bruidegom boven een gigantische kom soep hing. Een paar foute antwoorden van zijn kersverse bruid en het huwelijk viel letterlijk in de soep. Het was onschuldig vermaak dat zorgde voor hilarische televisie.

De ultieme jeugdherinneringen

Voor een hele generatie waren de woensdagmiddag en zondagochtend heilig. Programma's als De Droomshow en Telekids definieerden de jeugd van velen. In De Droomshow streden kinderen in thematische decors, met als iconisch hoogtepunt de 'Derriedouche', een quiz waarbij een fout antwoord werd 'beloond' met een lading groene smurrie.

Telekids met Carlo en Irene was meer dan een kinderprogramma; het was een anarchistisch feest vol sketches, spelletjes en de legendarische parodie Pittige Tijden. Het was televisie die kinderen serieus nam, maar zichzelf absoluut niet. En welk kind droomde er niet van om mee te doen aan Geef Nooit Op, om via de magische 'mensenbak' van Peter Jan Rens voor één dag brandweerman of dierenverzorger te zijn?

Knulligheid als kunstvorm

Niet alle succesvolle programma's waren groots en meeslepend. Soms zat de kracht juist in de herkenbare, bijna kneuterige eenvoud. Blik Op De Weg, het programma over verkeersovertredingen, was hier een meester in. De droge voice-over van Leo de Haas, de nietsvermoedende automobilist die aan de kant werd gezet voor een kapot achterlicht; het was fascinerende, oer-Hollandse televisie.

Hetzelfde geldt voor het Vlaamse Man Bijt Hond, dat met zijn rubrieken als 'De Babbelbox' en 'Vaneigens' een uniek en hartverwarmend portret van de gewone man en vrouw schetste. Het was televisie die de schoonheid van het alledaagse vierde.

Waarom verlangen we hier zo naar terug?

Wat maakt dat we met zoveel warmte terugdenken aan deze programma's? Het is meer dan alleen jeugdsentiment. Veel van deze formats deelden een belangrijk kenmerk: ze waren authentiek. De deelnemers waren gewone mensen, de emoties waren echt en het was niet overgeproduceerd. Het was een tijd waarin televisie nog durfde te experimenteren en niet alles was dichtgetimmerd in een strak format.

In het huidige medialandschap, gedomineerd door talentenjachten en realityseries die elkaar constant kopiëren, is het verlangen naar die originaliteit en eenvoud groter dan ooit. De roep om de terugkeer van deze klassiekers is dan ook meer dan alleen nostalgie; het is een vraag om televisie die ons weer echt kan verrassen, ontroeren en, bovenal, verenigen.