Super,

De nieuwe Superman is briljant, lees ik. 3 minuten later wordt hij weer de goot in geschreven. Te saai, te woke. Het lijkt op een haatcampagne, zoals bij de laatste Disney-release van Sneeuwwitje. Met clickbait-artikelen waar de walging vanaf spat, worden mensen op social media ontmoedigd om zelf te gaan kijken. Maar ik was als kind al fan van de man van staal. Dus hup, naar de bioscoop met Herald om lekker zelf te oordelen.

Pathé de Munt in Amsterdam: 21.30 uur op een donderdagavond en de zaal is bijna leeg. Oef, dat belooft niet veel goeds. Komt het door de vakantieperiode?

Met koffie en popcorn zitten we bij de 4DX-versie. Dat betekent bewegende stoelen, je voelt wind, regen en sneeuw, je ruikt van alles. En bij elke knal die Superman krijgt, voel je een stomp in je rug.

Herald kijkt me aan: wat is dit? Maar ik vind dat dus geweldig. Als er een rustige praatscène volgt, is dat een waar genot…even rust. Om daarna weer in een achtbaan te belanden. Achter me probeert een dame een heel diner weg te werken. Eén duik naar beneden en het ligt in mijn nek.

Ironisch genoeg vecht Superman in deze film onder meer tegen internettrollen die schrijven hoe slecht hij is. Het blijken gevangen apen te zijn die in opdracht van de vijand hem de afgrond in moeten schrijven. Net als wat er in het echt gebeurt met deze nieuwe film.

Maar deze Superman is te goed. Hij staat voor hoop in bange dagen. Geen perfecte vechtmachine, maar een held van vlees en alienbloed. Eentje die fouten maakt, maar altijd weer opstaat en zijn uiterste best doet.

Net als de makers van deze film, want het moet gezegd: het is een superfilm. Met in de hoofdrol een krachtige en kwetsbare David Corenswet, in de stijl van zijn iconische voorganger ­Christopher Reeve.

De film is ondanks alle trollen wereldwijd een megasucces. Dat biedt hoop. Het laat zien dat mensen uiteindelijk zelf beslissen of ze iets goed vinden of niet. De column heet ‘Super’, maar ‘Hoop’ was wellicht beter geweest. Dankjewel Superman, super dit!