Regisseur Aaron Rookus kreeg op zijn 22e kanker en werd daardoor al vroeg geconfronteerd met zijn sterfelijkheid.

De Idylle

In zijn eerste zelfgeschreven speelfilm De Idylle reflecteert hij daarop in de vorm van een zwart-komische mozaïekfilm over familieleden die op verschillende manieren proberen grip te krijgen op het leven – en op het einde daarvan.

Ze lijden allemaal op eigen manieren onder het bestaan, niet ingeloste verwachtingen en onvermijdelijke sterfelijkheid. Operazangeres Annika (Hadewych Minis) hoort dat ze ongeneeslijk ziek is en peinst over de levens die ze niet heeft geleefd.

Haar broer Victor (Eelco Smits) is een veertiger die net uit de kast is en bang is dat hij te lang gewacht heeft. Oma Joke (Beppie Melissen) heeft genoeg van het leven, maar niemand wil haar helpen te sterven.

En de jonge Timo (Isacco Limper) gelooft dat hij nog maar een week te leven heeft en maakt met kinderlijke vastberadenheid een lijstje met dingen die hij nog wil doen.

Aaron Rookus

Aaron Rookus behandelt zware thema’s en laveert daarbij knap tussen ernst en humor. Die wrang-komische toon gaat mooi samen met de soms surrealistische elementen van de film.

De Idylle preekt niet, maar bevat wel een veelzeggende quote van schrijver Franz Kafka: “De zin van het leven is dat het ophoudt.”

Ieder personage is bezig met het verleden of de toekomst. De dood maakt het leven eindig, maar ook waardevol. Leef in het heden.