Lieve Vakantieman, 

Ik haat u! Niet persoonlijk natuurlijk, maar wel uw vakantie. Vooral omdat aan de uiteindelijke bestemming iets voorafgaat wat ik niet trek... de reis. In het algemeen is de weg ergens naar toe geen pretje. Om een voorbeeld te geven; mooie spieren hebben is leuk, maar het getrek en gepomp in de sportschool verschrikkelijk. Bij The Voice zijn juist de audities weer leuker dan de liveshows.

In deze zomerperiode waarin iedereen trots vertelt hoe ver en vooral hoe bijzonder de reis van hun leven is, blijf ik het liefst thuis. Het hoge woord moet er maar eens uit.... heimwee! Als kind was een schoolreisje met de bus al een nachtmerrie voor mij. Alle klasgenoten die blij en opgewonden waren en ik die nog net niet zat te huilen achter in de bus. Elke meter was verder van huis, mijn moeder, vader... mijn veiligheid.

Jammer hè?

Op een kinderkamp van zeven dagen maakte ik zeven streepjes op de muur en het hoogtepunt van elke dag was een streepje wegstrepen. ‘Jammer hè’, zei ik dan na drie dagen tegen de andere kinderen. ‘We gaan over drie nachtjes alweer naar huis.’ Dan hoopte ik dat ze jammer zouden zeggen, zodat ik de bevestiging kreeg dat we halverwege waren.

Mitrailleurs op de luchthaven

Voor mijn werk was reizen ook afzien. Ik was twintig en voor een documentaire van Unicef was Bolivia de eindbestemming. De aanblik van politiemannen jonger dan ik, met mitrailleurs, die op een armoedige luchthaven patrouilleerden, werkte voor mij traumatisch. Vooral de strenge ondervragingen van de smoezelige douane - ‘Where are you from?’, ‘Why do you want to leave our country?’ - maakten mijn drang naar huis sterker dan ooit. Nu, jaren later, kan ik beter genieten van de vakanties met mijn vriend. Maar na een paar dagen ziet hij het al... 

Vakantieman... gezellig hè?