Het duurt niet lang voor Humberto Tan zijn telefoon tevoorschijn haalt. Enthousiast bladert hij door de foto’s (“Ik heb er meer dan 20.000”) van orang-oetans, açaibessen, lokale bewoners en een witte neushoorn die 24 uur per dag bewaakt wordt. Allemaal foto’s die hij gemaakt heeft op de reizen die hij maakte voor Gelukkig Hebben We de Foto’s Nog. Elke foto komt met een verhaal dat de presentator met veel enthousiasme vertelt. Zijn ogen glimmen en hij gebruikt zijn handen veelvuldig om het verhaal kracht bij te zetten.

Ik voel je passie voor dit programma. Hoe is het tot stand gekomen?

“Het is een droom, een kers op de taart. Het combineert fotograferen, interviewen en prachtige locaties. Ik had voor Videoland De Jacht op de Jaguar gemaakt. Een zoektocht naar die katachtige in de Surinaamse jungle. Dat programma scoorde boven verwachting en deze serie zou je als vervolg kunnen zien. Destijds deed ik het in mijn eentje, maar hoe mooi is het niet om andere mensen met een passie voor fotograferen mee te nemen? Niet voor een wedstrijd, maar om samen foto’s te maken die aan het eind van de uitzending een mooi drieluik opleveren.”

Waar ben je geweest?

“Naar plekken als Zambia, Indonesië en de Alpen, maar ook naar Limburg, om te zien hoe mooi het daar is. Maar het is ook elke keer een schoonheid die op de een of andere manier wordt bedreigd. Want dat is ook een onderdeel van het programma. Op Spitsbergen zag ik met Raven van Dorst en Loes Haverkort de impact van klimaatverandering. In Venetië heb ik met Ronald de Boer en Estelle Cruijff gezien hoe men daar tegen het water vecht. Maar het is niet altijd serieus hoor, er mag ook gelachen worden. Met Janny van der Heijden bakte ik pannenkoeken op de lokale, Ethiopische manier. Nou, dat ging niet helemaal goed. Haha. De eerste aflevering was met Pepijn Crone en Kees Tol in het Amazonegebied van Brazilië. We zien hoe mannen 8 meter tegen een boom opklimmen en een tros van 20 kilo açaibessen naar beneden gooien. Wij hebben dat ook even geprobeerd maar kwamen nog geen halve meter omhoog. Verder overnachten we in de jungle, dansen we op een marktplein en leren elkaar en de cultuur kennen. Het Amazonegebied is zo enorm rijk. Maar ontbossing is een groot probleem. Op de dag van die eerste uitzending begon in Brazilië de klimaattop. Hoe toepasselijk wil je het hebben?”

Is het dubbel toepasselijk omdat jij een Braziliaanse naam hebt?

“Mijn moeder heeft ooit gezegd dat ik naar een voetballer uit dat land ben vernoemd. Maar ik twijfel daaraan. Een sporter met die naam heb ik nooit gevonden. Dus hij was niet heel goed of hij bestaat niet. Ik zag dat er in Brazilië een hoge militair is geweest die dictator werd. Mijn vader en moeder zijn overleden, dus ik kan het niet meer vragen. Maar het zou kunnen dat hij de inspiratie is geweest. En dan hoop ik dat ik niet vernoemd ben, maar dat ze het gewoon een mooie naam vonden. Feit is sowieso dat Humberto met een H een Braziliaanse naam is. In Italië heet je dan Umberto. Maar ook als ik anders had geheten, had ik Brazilië geweldig gevonden. Ik probeer Portugees te leren, wat ze daar spreken.”

Hoe ver ben je?

“Ik leer de taal via een AI-lerares. Die heet Emma en daar kun je dan Portugees mee praten. Vervolgens krijg je feedback over wat je fout zegt. Eigenlijk moet je vervolgens de grammatica en zinsbouw bestuderen, maar dat doe ik allemaal niet. Ik leer volgens het principe trial-and-error. Het lukt me nu om me een beetje verstaanbaar maken. Daar heb ik wel wat aan gehad toen we met een gids het geweldige Amazonegebied in gingen. Niet te geloven hoeveel schakeringen van groen je daar ziet.”

Welke rol speelde het groen in jouw jongensjaren?

“Ik groeide op in de Bijlmer. Daar was niet veel bos, maar ik was al wel geïnteresseerd. Ik tilde boomstronken op, op zoek naar pissebedden en spuugbeestjes. In de buurt vond ik wel eens een ringslang. Ik at ook graag rozebottels en zocht naar bramen. Thuis had ik natuurencyclopedieën waar ik graag in neusde. Die interesse had ik al vroeg, ik fotografeerde die natuur ook al.”

Hoe leerde puber Humberto dat?

“Door het te doen. Ik kocht een camera met wat ik verdiende bij de vuilnisdienst, ik veegde straten schoon. Langzaam werden mijn camera’s beter en beter. Het is nu geen wegwerpcamera meer. Hoewel dat ook voordelen heeft. Zo’n camera met een beperkt aantal foto’s dwingt je om goed na te denken.”

Je won in 2016 Het Perfecte Plaatje, heb je daar het fotograferen opnieuw ontdekt?

“Dat niet, ik fotografeerde altijd wel. Maar ik ben me daarna wel bewust gaan ontwikkelen. Daarvoor deed ik maar wat. Ik had graag eerder ontdekt dat ik het zo geweldig vond.”

Maak je nu betere foto’s?

“Ja. Dat zit hem niet eens in de techniek, daar ben ik niet zo mee bezig. Het gaat meer om onderwerpkeuze, om compositie, om... kijken. Eigenlijk gaat het zelfs niet om die foto. Het is de magie van het zien. Een bijzonder moment, of een bijzonder dier. Het vastleggen komt dan pas op de tweede plaats en is soms bijna een hindernis of een onderbreking. Ik stond in Ethiopië met Niek Roozen bij een heel groot meer en daar stonden honderden maraboes, grote aasvogels. We hebben onze camera weggelegd en alleen maar gekeken. Zo bijzonder.”

Wat brengt dat fotograferen jou?

“Dat zien dus. Ik ben met goede fotografen op pad geweest en die laten je beter kijken. Want ik keek wel, maar ik zag het niet. Daar heb je echt een professional voor nodig. Net zoals we voor deze reizen op pad zijn geweest met geweldige gidsen. Dat zijn wandelende verhalenvertellers. Wist jij dat acaciabomen met elkaar communiceren als een giraffe hun blaadjes eet? Dan worden de blaadjes bitterder, waardoor de giraffe doorloopt. Met zo’n verhaal kun je me heel gelukkig maken.”

Hoe ben jij als je in de natuur bent?

“Nieuwsgierig. Maar dat ben ik eigenlijk altijd. In de studio van RTL Tonight naar mensen en in de natuur naar dieren. Verschil is wel dat ik in de natuur geduldiger ben. Omdat ik weet dat haast geen zin heeft. Fotograferen vergt veel geduld. En doorzettingsvermogen: muggen om je heen, weinig eten, slapende benen, et cetera. Dat moet je niet erg vinden, dat is wat het is. In de natuur kan ik uren stilzitten. Thuis ben ik een stuk ongeduldiger.”

Ben je ook ongeduldig om een vervolg te maken?

“Dit is een droomproject waarin veel samenkomt: interviewen, fotograferen, andere culturen. Als de kijkcijfers tegenvallen, is het evengoed een mooie reis geweest. Maar ik hoop dat het wel aanslaat, want er staat nog veel op mijn verlanglijstje.”

Gelukkig Hebben We de Foto’s Nog is vanaf 10 november 2025 elke maandag om 20:30 uur te zien bij RTL 4.