Weinig series zijn zo perfect verzorgd als The Marvelous Mrs. Maisel. Elk interieur is schitterend, elk shot oogstrelend, de grappen zijn perfect getimed, de personages onberispelijk gekleed. En dat vijf seizoenen lang, zonder aan kwaliteit in te boeten. Deze twintigvoudige Emmy-winnaar is een van de grote klassiekers.

De Australische regisseurs Danny en Michael Philippou maakten een opvallend debuut met deze horrorfilm, gemaakt voor een klein budget en met grotendeels onbekende acteurs. Het verhaal begint heel origineel en lekker eng, maar wordt naar het einde toe een beetje voorspelbaar. Toch steekt hij met kop en schouders uit boven de meeste recente tienerhorrorfilms. Talk to Me werd een enorm commercieel succes en een vervolg is in de maak.

Close is een film over de vriendschap twee jongens van dertien, maar dat betekent zeker niet dat dit een kinderfilm is. Nee, de Vlaamse regisseur Lukas Dhont maakte met Close een prachtfilm vol volwassenen die op alle internationale festivals de prijzen wegkaapte.

Als je één romcom in je leven gezien moet hebben, dan is het Bridget Jones’ Diary. Bridget is onhandig, ongelukkig in de liefde, ze staat voortdurend op de weegschaal en drinkt te veel. Voor veel vrouwen een herkenbare staat van zijn. Maar de film is boven alles (nog steeds) heel erg grappig.

Everything Everywhere All At Once is een idiote, kleurrijke, overdonderende ervaring waarin wasserette-eigenaresse Evelyn Wang zich (met of zonder worstenvingers) een weg baant door allerlei werelden om haar dochter en de wereld te redden maar in de kern gaat de film over relaties, dromen en teleurstellingen.

Goede ouderwetse spionageserie zonder veel actie maar met sjieke mannen in strakke pakken die thee drinken, roken en praten en met Guy Pearce en Damian Lewis die de sterren van de hemel spelen. Waarschuwing: even op je telefoon kijken is er niet bij, want dan ben je de draad kwijt.

Laat je niet foppen door het zonovergoten begin van deze Deens-Nederlandse film: het is een psychologische thriller die een aantal grimmige wendingen neemt waar niet iedere kijker goed tegen kan. Voor de liefhebber is Speak No Evil echter een pareltje, ijzersterk verteld, knap geacteerd, met een vleugje sociale satire en een schokkend einde waar veel filmmakers voor zouden terugdeinzen. Een Amerikaanse remake kon niet uitblijven.

De moord op Marianne Vaatstra en de daaropvolgende jacht op de dader was jarenlang groot nieuws. Het verhaal mag daarom als bekend worden beschouwd. Toch is de serie over haar tragische lot er eentje die de kijker zes afleveringen lang in z'n greep houdt. Dat komt niet alleen door het heftige verhaal dat van alle kanten wordt verteld maar ook zeker door het uitmuntende acteerwerk van Hans Kesting en Aus Greidanus Jr.

Fans van de succesvolle misdaadserie Gomorra hebben met de spannende ZeroZeroZero (straattaal voor de puurste cocaïne) een nieuwe aanwinst voor hun watchlist. Deze miniserie van dezelfde makers zit boordevol spanning, intrigerende personages en uitstekende acteurs. Deze gangsterserie is dan ook van absurd hoge kwaliteit.

Een Amerikaans plaatsje met een duister geheim, omringd door maisvelden en geterroriseerd door een moordlustig pompoenmonster. Deze horrorfilm naar het gelijknamige boek van Norman Partridge heeft alle elementen voor een perfect kijkavondje rond Halloween. Enkele bekende gezichten spelen de ouderrollen en Luke Kirby is de heerlijk slechte sheriff.

Tijdens de coronapandemie en lockdownperiode ontstonden er heel wat creatieve ideeën waarmee ondanks alle beperkingen toch films gemaakt konden worden. In deze tijd kreeg acteur Victor Löw het idee voor deze thriller met horrortrekjes die inspiratie put uit de angst, paranoia en complottheorieën die om zich heen grepen. Samen met genrefilmkenner Jan Doense en regisseur Chris W. Mitchell schreef hij het scenario voor deze bijzondere productie, die onterecht een beetje over het hoofd werd gezien.

Toen er nog geen streamingdiensten bestonden, keken we massaal naar The Killing, de Deense serie waarin Sarah Lund de meest vreselijke misdaden praktisch in haar eentje tot een goed einde bracht. Het Kopenhagen van The Killing was donker en grauw maar Sarah zorgde voor licht in de duisternis.

Regisseur en scenarioschrijver Richard Curtis (bekend van die andere romcomklassiekers Four Weddings and a Funeral en Notting Hill) propte Love Actually helemaal vol met personages en hun liefdesperikelen en dat levert een sfeervolle, grappige en ontroerende kerstfilm vol Britse topacteurs op die je ieder jaar opnieuw kunt bekijken zonder dat ie ooit gaat vervelen.

Als je niet van viespeukerij en/of personages zonder enige moreel houdt, sla de Noorse serie Exit dan vooral over. De rijke stinkerds in deze serie doen weinig anders dan hun vrouwen bedriegen, coke snuiven en tussendoor heel veel geld verdienen. Het meest verontrustende is dat de makers de serie schreven nadat ze een paar avonden hadden gepraat met echte mannen uit de top van de Noorse financiële wereld. Exit werd een enorm kijkcijfersucces en wij snappen wel waarom. Je kijkt je ogen uit en er valt heel veel te lachen, ondanks de ronduit nare personages.

Peter en Bobby Farrelly werden bekend met comedy's waarin ze graag de grenzen opzochten, zoals Kingpin en There's Something About Mary. Door de jaren heen is de stijl van de broers wat milder geworden (en de wereld wat politiek correcter), maar in de serie Loudermilk is hun scherpe en typische gevoel voor humor nog duidelijk te herkennen. Peter Farrelly bedacht de serie samen met Bobby Mort en draagt zijn regie in seizoen 2 en 3 over aan broer Bobby.

Deze zesdelige dystopische serie is behoorlijk verontrustend, zeker omdat de gebeurtenissen helemaal niet vergezocht zijn. Voor je het weet zijn we in onze eigen Years and Years beland met alle ellende van dien. Dat klinkt als een tranendal, maar dat is deze serie gelukkig niet. Er valt genoeg te lachen, niet in het minst om Emma Thompson die duidelijk lol heeft in de rol van extreem rechtse politica. De term briljant is hier zeker op z'n plek.