Verrassing,

Daar zat ik met Irene Moors in het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum. Kleding, foto’s, bekers en banden vol materiaal werden overgedragen voor het nageslacht. Een team onder leiding van Eppo van Nispen nam alles in ontvangst. En alles ging op z’n Telekids, complete chaos maar bloedgezellig. Eppo, die als een soort circusdirecteur boven op zijn stoel stond en ons groots bedankte, had taart. Irene gooide van schrik een fles campagne over de tafel. Ik ging gelijk in de rol van ‘kijk uit zus’ en ‘oh, alles gaat mis.’ Waarna een gierende Irene zich afvroeg waar haar stukje taart toch was gebleven. Die lag namelijk inmiddels onder de tafel, helemaal fijn gestapt op de vloerbedekking.

Trots zijn we dat zelfs na 25 jaar geen Telekids het programma nog steeds leeft. Zelf wilde ik in Beeld en Geluid ook graag de poppen van De Fabeltjeskrant bekijken. Natuurlijk ook die van Paulus de Boskabouter en de glitterjas van Willem Ruis uit de Sterrenshow.

Maar eerst was er nog een verrassing, net binnengekomen en helemaal voor mij. Het was 1988, ik liep bloednerveus voor het AVRO-gebouw voor een screentest. Mieke Benda, televisieregisseur en bedenker van Stuif es in had de leiding. De hele dag zag ze jonge mensen die allemaal bij de tv wilden. Ze nam de tijd. “Eerst doe je een aankondiging als omroeper en daarna geef je leiding aan een interview.” En ja hoor, die band met mijn screentest is 37 jaar lang bewaard gebleven. Een 18-jarige Carlo deed een soort van imitatie op een omroeper en verzon er gelijk van alles bij. Om daarna te zeggen: “Dit kan ik dus niet. Nee, maar presenteren dat kan ik wel…echt.”

Ik zit er verbijsterd naar te kijken, waar haal ik het lef vandaan. Daarna deed ik een interview en voelde ik Mieke gelijk aan de tand. “Wat is de staat van de AVRO? Wil je zelf niet op de buis? Waarom is er niks voor de jeugd op tv en waarom lijkt alles en iedereen op tv op elkaar?” Alles met een glimlach, maar er is die dag toch wel een wonder gebeurd. Een paar dagen later kreeg ik het bericht dat ik was aangenomen. En deze verrassing duurt nu al 37 jaar.

Ik dank het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid, maar vooral de mensen die verder durfden te kijken dan deze screentest.