Stem,

“Kijk, als je een presentator was dan zou ik ontspannen zijn geweest. Maar aangezien je dat niet bent, gaan we een coach op je zetten.” Ik was twintig jaar en stond bij de producent van een quiz van de AVRO. Achter hem hingen foto’s van Karin Bloemen en Robert ten Brink, het maakte indruk.

Ik moest dus leren presenteren en werd gestuurd naar Simone van den Ende. Nee, geen familie van Joop. Ik stapte de trein in en hoopte maar dat er tussen haar en mij een klik was. Waarom ik zo ver in de tijd terugga? Vanwege haar kersverse boek: Ook jij kunt presenteren.

Linda de Mol, Chantal Janzen, Victor Mids, ze hebben allemaal presentatiecoaching gehad van haar. In het boek lees ik een lieve notitie; ‘Lieve Carlo, je was 18 toen we begonnen en je bent nooit meer opgehouden! Dierbaar xx Simone.’ ??

Daar zat ik dan aan haar keukentafel, te praten over houding, ambitie, luisteren en stemgebruik. Nu vele jaren later gebruik ik nog steeds die technieken. Vooral wanneer mijn stem wegvalt door bijvoorbeeld de nasleep van een pittige verkoudheid en ik toch toevallig in drie dagen acht afleveringen moet opnemen van The Floor. ?

Het boek is voor iedereen die in het openbaar moet spreken een aanrader. Klamme handen, bonzend hart of een stem die trilt? Simone weet raad. Voor mij is ze altijd een steun geweest. Want als je al niet onzeker bent, weten genoeg mensen in het vak je onzeker te maken. “En… hoe was het? Ben ik te druk, te saai, te…” vroeg ik altijd na elke opname. Dan stelde ze me gerust: “Rustig maar, het gaat goed. Luister naar je kandidaten en je eigen stem.”??

Nu we het toch over de stem hebben: ook een acteur kiest het hoog en laag van zijn geluid om een rol neer te zetten. Het is een kwestie van smaak, maar Charlie Hunnam – die Ed Gein speelt in de serie Monster: The Ed Gein Story – doet iets met zijn stem waar ik maar niet aan kan wennen.

Een grote man klinkt als een klein meisje gemixt met een Grobbebol uit Tita Tovenaar. Hoezeer ik mij ook verheugd had op de serie, het is het jammer genoeg niet. De inspiratie voor horrorklassiekers als The Texas Chain Saw Massacre en Psycho is te plat. Maar een stem in mij zegt dat ik nu uit een periode kom van verlies, waardoor ik wellicht anders kijk en de serie me anders stemt. Toch maar eens aan Simone vragen…