Met zijn debuut Reservoir Dogs had regisseur Quentin Tarantino een lekkere binnenkomer te pakken. Opvolger Pulp Fiction bevestigde zijn status als toptalent. De verwachtingen voor Tarantino’s derde film waren dan ook hooggespannen.

Jackie Brown

Of Jackie Brown die verwachtingen nou helemaal inlost of niet, het blijft een interessante film. Mét een aantal typische Tarantino-elementen: een goede cast met een paar verrassende acteurs, veel bekende (en minder bekende) muziek uit de jaren 70 en behoorlijk wat geweld.

Het grote verschil tussen Jackie Brown en Tarantino’s eerste werk: het tempo ligt een stuk lager. Dat geeft de regisseur meer tijd om zijn personages uit te werken. Het zijn ook deze keer de personages die het verhaal sturen, en niet andersom. Dat verhaal draait om stewardess Jackie Brown (Pam Grier). Ze vult haar stewardessensalaris aan door drugs en zwart geld te smokkelen voor crimineel Ordell (Samuel L. Jackson).

De agent die haar oppakt doet Jackie een voorstel: als ze helpt Ordell in de boeien te slaan, gaat ze vrijuit.

Pam Grier

Jackie beseft dat ze in een unieke positie zit. Als ze Ordell en de politie tegen elkaar kan uitspelen, is zij de lachende derde. Samen met advocaat Max Cherry (Robert Forster) beraamt ze een plan om dat voor elkaar te krijgen.

Met Pulp Fiction gaf Quentin Tarantino de ingedutte carrière van John Travolta een boost. Lukte het hem in Jackie Brown weer om ‘vergeten’ acteurs in de spotlights te zetten? Jazeker: Pam Grier was in de jaren 70 de koningin van het blaxploitationgenre. Hier schittert ze in haar eerste echte hoofdrol in jaren.

Ook de carrière van Robert Forster zat eind jaren 90 behoorlijk in het slop. Tot Tarantino hem een rol een Jackie Brown aanbood: die rol leverde Forster een Oscarnominatie op.