Hans ligt sinds vorige week dinsdag in het ziekenhuis in Marbella, omdat hij al een paar weken zijn eten niet kon binnenhouden en amper op zijn benen kon staan. Maar na verschillende onderzoeken weet Hans nog steeds niet wat er met hem aan de hand is, wel blijft hij zoals altijd positief.

Incasseren en accepteren

"Bij elk mens komen af en toe nare dingen over de vloer, je moet het incasseren en accepteren. Maar nu ben ik wel even aan het eind van mijn Latijn", aldus Hans tegen De Telegraaf.

“Ik leef nu al zeventien dagen in vreselijke onzekerheid. Als er niet snel een oplossing komt, ga ik hieraan kapot. Het is hopeloos, maar ik blijf positief en denk voortdurend: ’Kazàn, je hebt voor hetere vuren gestaan."

“Komt dit nog wel goed?”

De vrouw van Hans, Wendy, wijkt natuurlijk geen moment van zijn zijde maar maakt zich wel veel zorgen.  "Het is verschrikkelijk om te zien dat Hans met de dag zwakker wordt. Zelfs een stukje van twee meter lopen, van zijn bed naar het toilet, is een onmogelijke opgave. En na een telefoongesprek van een paar minuten is hij helemaal uitgeput. De artsen zijn zeker kundig, de medische zorg in Spanje is hoogstaand, maar ik heb me wel voorgenomen: als het aan het einde van deze week nog zo slecht gaat met Hans, dan vraag ik een second opinion aan in een ander Spaans ziekenhuis. Hij krijgt nu de benodigde stofjes via een infuus, maar daar kan een mens niet op leven. Ik vraag me dan ook werkelijk af en toe af; komt dit nog wel goed?"