Jarenlang hield Beau van Erven Dorens zich ver van sociaal-maatschappelijke programma’s als het met een Gouden Televizier-Ring bekroonde Five Days Inside. “Ik deed te veel emotioneel heftige dingen door elkaar. Dan ging ik van de tbs-kliniek naar een drugshuis en had ik tussendoor opnames met daklozen. Dat brak me op.” Hij heeft geleerd beter te doseren en keert nu terug naar het genre.

Waarom zei je ja tegen Het Antoni van Leeuwenhoek – Over Leven met Kanker?

“Het is van dezelfde productiemaatschappij waarmee ik Five Days Inside maakte. Dat was een fijne samenwerking. Zij maken ook de documentaireserie Het Kinderziekenhuis. Allemaal programma’s waarvoor een goed moreel kompas nodig is; dat is aan hen wel toevertrouwd. In Het Antoni van Leeuwenhoek – Over Leven met Kanker spreek ik artsen, verpleegkundigen en patiënten. Iedereen is bezig met maar één ding, en dat is leven. Daarom vind ik die ondertitel ook zo goed.”

Hoe pakte je die gesprekken aan?

“Ik kan goed vragen stellen, maar uiteindelijk heb ik vooral veel geluisterd. Kanker heeft een enorme impact, er is het leven vóór en het leven ná die rotziekte. Ik ben een emotioneel, sentimenteel persoon, maar ik heb me kunnen inhouden. Maar goed ook: als ik dat toelaat, gaat het meer over mij dan over degene die het verhaal vertelt. En dat is juist niet de bedoeling.”

Kan je een gesprek noemen dat je is bijgebleven?

“Een patiënt moest aan haar borst worden geopereerd. Ze had er al een lang voortraject op zitten, heel wat rommel in haar lijf gekregen om de tumor te laten slinken. Vlak voor de operatie zaten we aan haar bed en hoewel ze al genoeg aan haar hoofd had, wilde ze graag haar verhaal vertellen, om andere mensen te informeren. Dat vond ik zo mooi. Ik zag in haar ogen dat ze klaar was voor de ingreep, maar dat ze tegelijkertijd ook bang was.

Haar man zat in de stoel naast me en deelde die angst en die hoop. Na het gesprek werd ze opgehaald om naar de inslaapkamer te gaan. Voordat ze door de deur ging, gaf ze haar man een zoen en stelde ze hém gerust, terwijl zij degene was die onder het mes zou gaan. Hij stond ontredderd bij die gesloten deuren en wij stonden erbij. Dat was heel indrukwekkend.”

Wat ongetwijfeld ook indruk heeft gemaakt zijn je ontmoetingen met terminale patiënten. Wat viel je op aan hun verhalen?

“Dat ik geen mensen ben tegengekomen die een lijst hadden vol grootse dingen die ze nog wilden doen, zoals als bungeejumpen, abseilen of een wereldreis maken. Integendeel: als het einde nadert zijn mensen juist met alledaagse dingen bezig. Ze verheugen zich op een kopje thee aan de eigen keukentafel, een wandeling in hun buurt. Heel kleine dingen waar gezonde mensen vaak helemaal niet bij stilstaan. Dat vond ik een openbaring.

Ook de humor viel me op. Ik zat naast iemand met een infuus en die had echt heel goede galgenhumor. Ik geneerde me haast dat ik daar zo hard om moest lachen. Die lach gaat vaak achter de tranen aan. Daarom is humor zo belangrijk: het geeft lucht.”

Je vrouw Selly was in 2012 in het Antoni van Leeuwenhoek onder behandeling. Maakt dat dit programma extra emotioneel?

“Zeker, maar daar wil ik het niet over hebben. Als ik die persoonlijke link niet had gehad, had ik dit programma ook gedaan. Destijds vond ik elke seconde die we in dat ziekenhuis moesten doorbrengen verschrikkelijk. Daarom is het is ook goed dat ik er nu een paar maanden heb rondgelopen en personeel ontmoette dat er destijds ook al werkte. Daardoor heb ik meer begrip gekregen voor hoe de zaken er daar aan toegaan.”

Dit is niet je eerste sociaal-maatschappelijke programma, eerder maakte je onder meer Five Days Inside, The Amsterdam Project en De Sleutel. Wat trekt je aan in dit genre?

“Dat ik aan de hand van een paar individuen een hele wereld kan laten zien. In Het Antoni van Leeuwenhoek – Over Leven met Kanker volg ik mensen in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis. Door hen te portretteren, laat ik eigenlijk álle patiënten en artsen in Nederland zien die met deze ziekte te maken hebben. Door Beau en de Daklozen gingen mensen anders naar daklozen kijken. ‘Ik was helemaal kwijt dat ze geen wandelend vuilnis zijn’ is een reactie die ik toen hoorde. Dat was ook de doelstelling van dat programma: daklozen weer mens laten zijn.”

Antoni van Leeuwenhoek - Over Leven met Kanker is vanaf 16 september 2025 iedere dinsdag om 20:30 uur te zien op RTL 4.